Vijf maanden geleden had ik eens een uitspraak gedaan “geloof en cultuur staan los van elkaar”. Daaruit wou ik verklaren waarom het zo moeilijk is binnen een geloof om homoseksueel te zijn.
Maar deze uitspraak wil ik na lang filosoferen met verschillende mensen eens herbekijken.
Hoe kijken we naar geloof en cultuur kunnen we ons in vraag stellen. Geloof en cultuur zijn twee verschillende begrippen waar we heel veel over kunnen vertellen. Maar we kunnen de begrippen bijna nooit afzonderlijk benaderen. Iedereen heeft wel iets waar hij/zij in gelooft en bepaald dan ook voor een stuk in wat voor cultuur ze behoren.
Cultuur = Is een gemeenschappelijke wereld van ervaringen, waarden en kennis die een bepaalde sociale eenheid kenmerkt ( een groep).
Daarom de vraagstelling “wat zegt geloof en cultuur over homoseksualiteit?”
Vaak krijgen we te horen van jongeren dat homoseksualiteit niet mag en niet kan in het geloof. Soms nog erger dat het niet bestaat binnen hun cultuur.
Waarom zeggen jongeren dit?
Bij de opvoeding kunnen we dit terug vinden. Vaak als de ouders iets zeggen zal het kind het ook rap aannemen en niets anders weten. Door dat mama en papa vaak ook de dingen herhalen krijgt het kind bijna geen ruimte om het zelf op te zoeken. En bij niet westerse gezinnen is dit nog harder aanwezig zie ik. Daar is het altijd geweten dat de kinderen naar de ouders moeten luisteren en ook volgen wat ze vaak zeggen.
Niet alles is bepaald door wat mama en papa zegt. Geloof speelt hier ook een grote rol in. Geloof krijg je als kind mee van je ouders waar zij mee opgegroeit zijn.
Als kinderen of jongeren blijven zeggen dat homoseksualiteit niet kan vanuit het geloof merk ik vaak dat dit komt uit ontwetendheid.
De misvatting ligt bij een vers van de koran en de bijbel waar iedereen het wel eens over heeft gehad. Vers van “Loet” (in de islam) en Sodom en Gomora (in de christendom).
De verkeerde interpretatie van het begrip Liwaat (wat staat voor verkrachting van een man door een andere man, seks met dieren en seks met minderjarigen) in de Koran heeft geleid dat deze onterecht begrepen is door de diverse culturele gemeenschappen terwijl de Koran veelvuldig pleit voor een verdraagzame en tolerante samenleving. De Koran vermeld namelijk niets over gelijkwaardige, vrijwillige en liefdevolle homorelaties.
Waardoor er veel moslimhomos hun rug naar de islam keren omwille dat ze de combinatie niet aankunnen.
Hier praat iedereen altijd dat de verzen verwijzen naar homoseksuele mensen en dit dus niet kan. Maar als we dit eens goed lezen zie ik nergens staan dat homoseksuele mensen verboden zijn en barbaars is.
Het gaat hier vooral over de lusten waar de mens naar streefde. Deze handelingen keurt niemand goed en ook niet de godsdiensten.
Liefde tussen twee mensen is niet strafbaar en dus ook niet verboden.
Samengevat:
mensen binnen cultuur en geloof horen en zien vaak dingen die zij beschouwen als de waarheid. Dit zonder enige opzoekingswerk te verichten naar het onderwerp binnen hun cultuur of geloof.
Het probleem ligt dus niet zozeer binnen het geloof maar eerder bij de culturele context waar hulpvragers het moeilijk mee hebben.
Maar deze uitspraak wil ik na lang filosoferen met verschillende mensen eens herbekijken.
Hoe kijken we naar geloof en cultuur kunnen we ons in vraag stellen. Geloof en cultuur zijn twee verschillende begrippen waar we heel veel over kunnen vertellen. Maar we kunnen de begrippen bijna nooit afzonderlijk benaderen. Iedereen heeft wel iets waar hij/zij in gelooft en bepaald dan ook voor een stuk in wat voor cultuur ze behoren.
Cultuur = Is een gemeenschappelijke wereld van ervaringen, waarden en kennis die een bepaalde sociale eenheid kenmerkt ( een groep).
Daarom de vraagstelling “wat zegt geloof en cultuur over homoseksualiteit?”
Vaak krijgen we te horen van jongeren dat homoseksualiteit niet mag en niet kan in het geloof. Soms nog erger dat het niet bestaat binnen hun cultuur.
Waarom zeggen jongeren dit?
Bij de opvoeding kunnen we dit terug vinden. Vaak als de ouders iets zeggen zal het kind het ook rap aannemen en niets anders weten. Door dat mama en papa vaak ook de dingen herhalen krijgt het kind bijna geen ruimte om het zelf op te zoeken. En bij niet westerse gezinnen is dit nog harder aanwezig zie ik. Daar is het altijd geweten dat de kinderen naar de ouders moeten luisteren en ook volgen wat ze vaak zeggen.
Niet alles is bepaald door wat mama en papa zegt. Geloof speelt hier ook een grote rol in. Geloof krijg je als kind mee van je ouders waar zij mee opgegroeit zijn.
Als kinderen of jongeren blijven zeggen dat homoseksualiteit niet kan vanuit het geloof merk ik vaak dat dit komt uit ontwetendheid.
De misvatting ligt bij een vers van de koran en de bijbel waar iedereen het wel eens over heeft gehad. Vers van “Loet” (in de islam) en Sodom en Gomora (in de christendom).
De verkeerde interpretatie van het begrip Liwaat (wat staat voor verkrachting van een man door een andere man, seks met dieren en seks met minderjarigen) in de Koran heeft geleid dat deze onterecht begrepen is door de diverse culturele gemeenschappen terwijl de Koran veelvuldig pleit voor een verdraagzame en tolerante samenleving. De Koran vermeld namelijk niets over gelijkwaardige, vrijwillige en liefdevolle homorelaties.
Waardoor er veel moslimhomos hun rug naar de islam keren omwille dat ze de combinatie niet aankunnen.
Hier praat iedereen altijd dat de verzen verwijzen naar homoseksuele mensen en dit dus niet kan. Maar als we dit eens goed lezen zie ik nergens staan dat homoseksuele mensen verboden zijn en barbaars is.
Het gaat hier vooral over de lusten waar de mens naar streefde. Deze handelingen keurt niemand goed en ook niet de godsdiensten.
Liefde tussen twee mensen is niet strafbaar en dus ook niet verboden.
Samengevat:
mensen binnen cultuur en geloof horen en zien vaak dingen die zij beschouwen als de waarheid. Dit zonder enige opzoekingswerk te verichten naar het onderwerp binnen hun cultuur of geloof.
Het probleem ligt dus niet zozeer binnen het geloof maar eerder bij de culturele context waar hulpvragers het moeilijk mee hebben.